Aangenaam “bolletjepretvet” Althans dat was vroeger!
Ze zeggen weleens: ‘What doesn’t kill you makes you stronger‘. Nou, ik kan je vertellen: pesterijen, een eetstoornis en seksuele misbruik hebben me flink op de proef gesteld.
Met mijn verhaal geef ik jou het vertrouwen om je problemen met mij te kunnen delen.
Misschien heb jij wel een ander verhaal/gebeurtenis, dat betekent niet dat ik jou niet kan helpen!
Mijn verleden is net een slechte Netflix-serie, maar ik ben inmiddels de regisseur van m’n eigen seizoen.
Lets dive into the deep!
Pesterijen zijn in de laatste 2 jaar van mijn basisschooltijd begonnen.
Als kind was ik recht voor mijn raap, duidelijk en wist wat ik wilde. Sterk in mijn schoenen staan accepteerde ze niet.
Waarom dan de naam “bolletjepretvet”? Ik was lang, een bolle toet, brede schouders en lomper dan het gemiddelde meisje. Daarom dus?
Af en toe werd het ook fysiek, ja ik vocht terug, laat me zeker niet klein maken. Dit accepteerde ze niet, het werd erger…
De middelbare school “nieuwe school, nieuwe mensen”. Dat was de enige verandering, de rest bleef doorgaan…
Onzekerheden kwamen sterker terug, je lichaam, mindset en sociale kring veranderden. Graag of niet, toch gebeurde het!
Waar hoorde ik bij? Wie vond mij aardig? Zie ik er goed genoeg uit? etc etc. Duizenden vragen, om jezelf gek te maken.
Jong, nieuwsgierig en goed van vertrouwen. Wat als vriendschap begon met een oudere jongen, veranderde langzaam in iets wat ik toen nog niet begreep. Hij was vriendelijk, gaf me aandacht, en wist precies wat hij moest zeggen. Hij ging dingen vragen die ik niet wilde, toch deed, om hem niet teleur te stellen.
Eindelijk zag iemand mij anders dan dat bolletjepretvet.
Op een gegeven moment kwam ik in een situatie terecht waarin ik seksuele handelingen moest verrichten om dingen te voorkomen. Niet omdat ik het wilde. Niet omdat ik instemde. Maar omdat ik dacht dat het erger zou worden als ik het niet deed. In mijn hoofd leek het logisch: Als ik dit doe, blijft het misschien bij dit. Misschien stopt het dan.
De controle was zoek geraakt. Net als mijn zelfbeeld, vertrouwen en eigenwaarde.
Toen begon het volgende slechte seizoen van mijn serie: “Mijn eetstoornis en ik, het ingewikkeldste koppel ooit”.
Wat begon op mijn 14e, in de zomer met 1 gedachte, is uitgebreid naar 8 jaar aan strijd tegen het lichaam.
“Ik bewoog toch nauwelijks, dan hoef ik ook nauwelijks te eten,” dacht ik.
Klinkt best logisch, toch? Slim zelfs! Totdat ‘gezond bezig zijn’ langzaam veranderde in een soort fulltime baan met een strenge manager in mijn hoofd.
Eerst liet ik wat dingen weg — de koekjes bij de koffie, de saus bij het eten. “Goede keuzes!” zou je denken. Maar mijn bord werd leger, mijn hoofd voller. Van het vermijden van suiker ging ik naar het afwegen van een halve wortel alsof ik een wetenschappelijk experiment deed. En elke avond liep ik nog met tegenzin de woonkamer rond om m’n 10.000 stappen te halen, alsof mijn stappenteller de baas was en ik ontslagen zou worden bij minder.
De gehaktbal? Daar depte ik het vet vanaf met een servetje, alsof het zweet was.
Dat was nog maar het begin.
Lichamelijk ging het mis: fietsen naar school en lessen volgen kon niet meer. Mijn menstruatie? Foetsie. Weg. Alsof m’n lichaam z’n koffers had gepakt en riep: “Succes ermee, ik ben er even klaar mee.”
Ik bibberde van de kou — terwijl het zomer was. Echt charmant, zo’n extra sjaal in augustus.
Mentaal werd het ook geen feest. Paniekaanvallen waarbij ik de nagels in mijn lijf zette, alsof ik anders zou wegvliegen. Eindeloos piekeren en mezelf vasthouden in een hoofd vol chaos. Daar lag ik dan, huilend als een baby, schreeuwend om hulp, wachtend totdat iemand mij uit de verkramping kon halen.
Tot mama de reddende engel, naar boven kwam en mij eruit trok. En papa — de kalme, nuchtere kracht die mij met beide benen op de grond probeerde te houden.
Therapeuten? check!. GGZ eetstoorniskliniek? “Sorry, jij bent niet erg genoeg”. kreeg ik naar me toe geworpen…
Nou, bedankt hè. Alsof je met een gebroken been naar de dokter gaat en ze zeggen: “Ach joh, er bungelt nog wat aan, loop maar door.”
Toen ben ik zelf gaan zoeken. De alternatieve hoek in — ja, die met wierook en mensen die “voelen” zeggen in plaats van “denken”. Maar weet je? Daar vond ik eindelijk iets wat ik nergens anders vond: lucht. Ademruimte. Een beetje stilte in de chaos.
Eindelijk kon ik werken aan een betere versie van mezelf — niet perfect, maar echt.
En laat me eerlijk zijn: dit heeft geen drie weken geduurd. Dit proces loopt nu al 8 jaar. Acht jaar vol hobbels, inzichten, tranen, stappen vooruit en achteruit. En nee, het is nog steeds niet allemaal opgelost. Maar hé — genezing is geen rechte lijn, eerder een kruising tussen een achtbaan en een doolhof.
Betekent dat dat ik jou niet kan helpen? Absoluut niet.
Juist doordat ik zoveel heb meegemaakt, weet ik inmiddels hoe we samen de wedstrijd kunnen winnen. Misschien niet met een gouden beker, maar wel met vrijheid, rust in je hoofd, en weer kunnen genieten van het leven!
Ik ben dankbaar voor iedere persoon die er voor mij is geweest. Van ieder van jullie heb ik iets meegepikt. Soms een les, soms een inzicht, soms gewoon het besef: “Dit werkt niet voor mij, maar dat is ook oké.”
En nu?
Nu is het tijd om mijn ervaring te delen.
Mijn verhaal mag gaan spreken.
Mijn kennis is geen rugzak meer — het is een gereedschapskist.
